ديشب بيدار بودم که آقاجان به ننهجان شازده سفارش میداد آبگوشت بار بگذارد. يادم نيست چند تا ستاره شمرده بوديم که خوابمان برد. کار هر شبمان بود، تابستان بود و دايزه که شوهرش خوزستان کار میکرد از آبادان به سده آمده بود ما هم با پسرخاله ها رختخواب ها را پهن میکرديم توي خرند و کلي وقت، خودمان را با تماشاي ستاره ها سرگرم میکرديم. هر کس يک ستاره را به نام خودش میزد و مالکش میشد، بعد آنقدر ستاره میشمرديم تا خوابمان میبرد.
صبح با صداي کِلِش کِلِش گيوه هاي آقاجان که از خانه بیرون می رفت، چشم هايم را باز کردم. نسيم صبحگاهي برگهاي درخت انگور ياقوتي باغچه را تکان میداد. شاخه هاي نازک و پربار درخت انار آرام آرام بالا و پايين میرفت و کمي که نسيم شدت میگرفت شکوفه هاي آتشين انار روي کف آجري حياط ولو میشد.
مادر بزرگ از اتاق سوکي بيرون آمد، کاسه پر از آلوچه را زمين گذاشت و چفت هاي در اتاق را بست. چشمش که به چشمهاي باز من افتاد، گفت: وخي ننه وخي يه استکان چاي بخور و برو از نادعلي قصاب دو تا چوب خط گوشت بگير و بيا تا آبگوشت بار بذارم.
روانداز را کنار زدم و بالش را از زير سر پسرهاي خاله کشيدم. صداي غر و لند بچه ها با خنده هاي ريز من در حالي که به سمت سه دري میدويدم درهم آميخت: مگه مريضي محمد بذار بخوابيم.
ننهجون اما اجازه نداد خوابشان از اين طولاني تر بشود: وخيزيد بچه ها لنگ ظهره، آفتاب گرفتتون و بعد رو به خاله که از چاه آب میکشيد، گفت: بچه هات را بيار ناشتايي بده.
سفره صبحانه به رسم همه تابستانها توي ايوان پهن بود. چاي را سرکشيدم و از جا بلند شدم. يکي از تفريح هايم اين بود که بپرم و چنبره هاي آويزان از تير ايوان را مثل ننوي بچه ها تاب بدهم. بچه هاي خاله که سر حوض مشغول آب زدن به صورتشان بودند با ديدن چنبره هاي متحرک زدند زير خنده.
ننهجون شازده که رفت به سمت اتاق سوکي دويدم دنبالش و به محضي که خم شد سر بلوني پنير، از روي خيگ ماست و بلوني هاي ترشي پريدم و خودم را به صندوقخانه رساندم. صندوقچه چوبي تنها چيزي بود که از ميان آن همه تاپوي بلند گندم و تاچه برنج و حبوبات توجه مرا به خود جلب میکرد.
ننه جون همانطور که به سمت در اتاق میرفت صدايم کرد: محمد بيا بيرون میخوام درا چفت کنم.
در آستانه در صندوقخانه ايستادم و با صدايي که التماس در آن موج میزد، گفتم: ننهجون در صندوقچه را باز کن ببينم چيچي توشه؟
مادر بزرگ گيس بافت هاي بلندش را که به روي شانه ها افتاده بود، انداخت پشت کمرش: بيا بيرون ننه کار دارم، بيا برو سراغ نادعلي قصاب.
میدانستم اصرارهايم کاري از پيش نمیبرد. اين اولين بار نبود که پا پيچش میشدم قفل صندوقچه را باز کند و زير بار نمیرفت که نمیرفت.
ننهجون کيسه و چوب خط را آورد و داد دستم: بگو آقاجونم گفته دو چوب خط گوشت لخم شيشک بده. صد درم پياز هم از سيدمحمود به حساب آقاجون بخر و بيا. زود اومديا.
بچه هاي خاله که مشغول ناشتايي خوردن بودند، داد زدند: صبر کن ما هم ميايم.
خاله همانطور که براي بچه هايش لقمه میگرفت رو به ننهجون که از مطبخ بيرون میآمد، گفت: ننه سده تماته نداره؟
ننه جون اخم هايش را در هم کشيد: تماته چيچيه؟
- آبادان زياد هست، رنگش سرخه. با برنج درست میکنن. تو آبگوشت هم ميريزن خوشرنگ و خوشمزه ميشه.
گفتگوي ننهجون و خاله در باره تماته ادامه داشت که ما از خانه بیرون رفتيم. از دالان و هشتي گذشتيم و رفتيم سمت بازار. نادعلي را از دور ديديم که داشت شقه گوشت را از قلاب آويزان میکرد. به دو خودمان را به دکانش رسانديم: سلام
- سلام سلام نوه هاي حجي!
- آقاجونمون گفته دو چوب خط گوشت لخم شيشک بده
نادعلي تکه اي گوشت را از شقه بريد و انداخت توي ترازو، بعد چوب خط را گرفت و با چاقوي توي دستش دو تا خط روي چوب ور کرد. گوشت را انداخت توي کيسه و داد دستمان: سلام به حجي برسونيد.