فرهادی هاجر

دردی از تو و هیچ کس

دوا نمی کند

تو دلت می لرزد و من

گوش هایم را کر می کنم

چشم هایم را می بندم

تا سکوت مثل برف

روی حرف هایم بنشیند

مثل برف

تا ادامه ی این شعر را

سپید بخوانی... 

...........

 کبوتری

 روی موهایم لانه کرده است

 و عنکبوتی بر دهانم

 تار بسته

 تو مرا نمی یابی و

 آرام

 عبور می کنی

 ..........

 پنجره ام پر از صدای خیابان است

 و آوازهای زیر دوشم را

 تنها شیشه های بخارآلود می شنوند

 تو با صدای چه کسی می خوابی

 با صدای چه کسی

 بیدار می شوی؟